Krótki rys historyczny

Rzemiosło stanowi trwały element dziejów naszego miasta. Razem z jego mieszkańcami przeżywało zarówno okresy świetności jak i chwile trudne a nawet tragiczne, szczególnie w latach najazdu szwedzkiego i w czasie II wojny światowej. Do najstarszych rzemiosł zaliczamy: szewstwo, krawiectwo, kuśnierstwo, bednarstwo, garncarstwo i piekarstwo. O poziomie dawnego łowickiego rzemiosła świadczy to, że Stefan Batory m.in. w naszym mieście zamawiał na wyprawę gdańską kopie dla wojska jak również przy odnawianiu zamku wawelskiego w 1599 roku do odbudowy pieców używano kafli z łowickich kaflarni. Początki samorządu rzemieślniczego sięgają przełomu XIV - XV wieku. Jako pierwsze powstały cechy kuśnierzy i sukienników.

Ważnym zadaniem rzemiosła, realizowanym od wieków jest przygotowanie młodzieży do zawodu. Zachowały się dokumenty cechu stolarskiego - umowy o naukę rzemiosła z XVIII w., z których wynika, że u łowickich stolarzy uczyli się nie tylko miejscowi uczniowie, ale także z Warszawy, Włocławka, Lubawy czy Gdańska. Do lat pięćdziesiątych XX wieku istniały tylko cechy branżowe. W 1953r. powstała jednolita organizacja cechowa - Cech Rzemiosł Różnych - grupująca wszystkie zakłady rzemieślnicze z terenu powiatu łowickiego. Ówczesny Zarząd Cechu zakupił w 1956r. budynek przy ul. Podrzecznej 32 (obecnie Plac Przyrynek 2), w którym znajduje się obecna siedziba Cechu.